Skocz do zawartości
Zbrojnikowate.pl
  • Corydoras tukano, ciekawy gatunek kiryska z Rio Tiquié, górnego dorzecza Negro w Brazylii


    PiotrSz

    Corydoras tukano, ciekawy gatunek kiryska

    z Rio Tiquié, górnego dorzecza Negro w Brazylii

    (Ostariophysi: Siluriformes: Callichthyidae)

     

     

    Corydoras tukano to ciekawy gatunek kiryska z Rio Tiquié, górnego Rio Negro w Brazylii. Wcześniej był określany w literaturze akwarystycznej jako Corydoras cf. reynoldsi i Corydoras aff. reynoldsi. Ten gatunek można łatwo odróżnić od wszystkich dotychczas opisanych, z wyjątkiem kirysków z gatunków Corydoras reynoldsi i Corydoras weitzmani. Mamy tu pewien wzór, składający się z trzech dużych, ciemnych plam, pierwsza (jakby „maska”) na głowie, na oku; druga na wysokości płetwy grzbietowej, a trzecia na tułowiu na wysokości płetwy tłuszczowej. C. tukano można odróżnić od C. reynoldsi, głównie przez plamy w tylnej części ciała, natomiast od C. weitzmani  zwracając uwagę na obecność ciemnego „siodła” między płetwą grzbietową, a tłuszczową  widoczne cztery ciemne paski w płetwie ogonowej. Ponadto cechą odróżniającą C. tukano od innych ww.  gatunków jest średnica składanej ikry i jej ilość tzn. u C. tukano średnica ikry jest największa (około 2,2mm), a liczba składanych jaj niewielka (kilkanaście), podczas gdy np. C. reynoldsi składa dużo ikry o niewielkiej średnicy.

    Podczas badań ichtiologicznych w Rio Tiquié (dopływ Rio Uaupés, w górnym systemie Rio Negro w Estado do Amazonas, w Brazylii) odkryto niezwykłego kiryska, który przypominał kolorystyką Corydoras reynoldsi. Później okazało się, że gatunek ten był wcześniej wspomniany w literaturze akwarystycznej jako chociażby Corydoras cf. reynoldsi i Corydoras aff. reynoldsi już w roku 1998. Porównania między materiałem zebranym w Rio Tiquié, a Corydoras reynoldsi wykazały, że jest to w rzeczywistości odrębny gatunek.

     

    Pozyskany materiał i metodykę badań opisują dwaj brazylijscy ichtiolodzy Marcelo R. Britto i Flávio C.T. Lima w artykule z końca roku 2003 pt.: „Corydoras tukano, a new species of corydoradine catfish from the rio Tiquié, upper rio Negro basin, Brazil (Ostariophysi: Siluriformes: Callichthyidae)”.

     

    Dymorfizm płciowy. Dojrzałe samce mają wydłużone płetwy grzbietowe (szczególnie dwa pierwsze promienie). Z kolei samice są większe, bez wydłużonej płetwy grzbietowej, zaokrąglone w części brzusznej ciała, co jest znakiem gotowości do tarła. Dorosłe samce osiągają rozmiary nieco ponad 4 cm, samice ponad 5 cm.

     

    Popularna nazwa  to „Waipotá” (zarówno w narzeczu Indian Tukano, jak i Tuyuka). W dokładnej lokalizacji gatunku dno rzeki jest piaszczyste z umiarkowaną ilością szczątków roślinnych. Corydoras tukano również odławiano w miejscach z przewagą podłoża glinianego.

     

    Zasięg występowania. Gatunek znany tylko z Rio Tiquié i jej dopływów, takich jak Rio Igarapé czy Rio Cabari. Rio Tiquié jest dopływem Rio Uaupés, w górnym dorzeczu Rio Negro w Brazylii, w pobliżu granicy brazylijsko-kolumbijskiej.

    Według rybaków z plemion Indian Tukano i Tuyuka Corydoras tukano występuje w dorzeczu Rio Tiquié, od jej dolnego biegu w górę rzeki do Caruru, gdzie znajduje się duży wodospad Cachoeira o wysokości około 8 m, który skutecznie oddziela dolną ichtiofaunę od górnej części tej rzeki. Według rybaków z plemion Tukano i Tuyuka, C. tukano jest nieobecny powyżej tego wodospadu.

     

    Etymologia (pochodzenie nazwy). Nazwa gatunkowa „tukano” wywodzi się od nazwy plemienia Tukano, grupy Indian z dorzecza górnego Rio Negro i Japurá / Caquetá w Brazylii, Kolumbii i Wenezueli. Do jej znaków rozpoznawczych należą cechy kulturowe, tj. język tukanoański, system klanów i dieta zawierająca jako podstawowe pożywienie maniok i ryby (Chernella, 1989; Ribeiro, 1995). Obecnie znany zasięg C. tukano znajduje się całkowicie na terytorium Indian Tukano.

     

    Rozmnażanie: Autor posiada ryby z odłowu, pozyskane z Niemiec dzięki uprzejmości Ingo Seidela -  wybitnego akwarysty, autora wielu cenionych publikacji na temat kirysków i zbrojników. Grupa liczy piętnaście osobników F0 z przewagą samców. Trzeci rok ryby te podchodzą do tarła (stan na 7 lutego 2021 roku).  Tarła u ryb z odłowu odbywają się przede wszystkim w styczniu i lutym. Tarlaki wymagają wody miękkiej, pH poniżej 6.7 –  można wykorzystać szyszki czarnej olchy. Stymulacja do tarła  następuje przy spadku ciśnienia – podmiana wody na 4-5 stopni chłodniejszą (typowa to 24 stopnie Celsjusza). Ikra  jest bardzo duża  - o średnicy ponad 2,2 mm, co powoduje, że przy niewielkim rozmiarze ryb jest jej niewiele. Odchów młodych jest jak na kiryski relatywnie trudny – młode są wrażliwe, rosną powoli. Po wylęgu osobniki są duże, karmione mogą być od początku larwami artemii.

    Bardzo dziękuję za konsultację merytoryczną Panu dr. Piotrowi Robakowskiemu, a za korektę polonistyczną Pani dr Ilonie Staroście.

     

     

    • Lubię 1
    • Dzięki 2


    Opinie użytkowników

    Rekomendowane komentarze

    Brak komentarzy do wyświetlenia



    Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

    Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

    Zarejestruj nowe konto

    Załóż nowe konto. To bardzo proste!

    Zarejestruj się

    Zaloguj się

    Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

    Zaloguj się

×

Powiadomienie o plikach cookie

Umieściliśmy na Twoim urządzeniu pliki cookie, aby pomóc Ci usprawnić przeglądanie strony. Możesz dostosować ustawienia plików cookie, w przeciwnym wypadku zakładamy, że wyrażasz na to zgodę.