Znajdź zawartość

Artykuł przygotowany przeze mnie i Pana dr. Piotra Robakowskiego na temat oznaczeń nieopisanych jeszcze naukowo gatunków kiryskowatych. W tekście znajdują się tabele - pomiędzy nimi i po nich istotny tekst. Co-to-są-oznaczenia-C-i-CW.pdf

Dodane do bazy przez redakcję portalu zbrojnikowate.pl Co to są oznaczenia C i CW - i po co je wymyślono dla podrodziny Corydoradinae? Artykuł przygotowany przeze mnie i Pana dr. Piotra Robakowskiego na temat oznaczeń nieopisanych jeszcze naukowo gatunków kiryskowatych. W tekście znajdują się tabele - pomiędzy nimi i po nich istotny tekst. Co-to-są-oznaczenia-C-i-CW.pdf Czytaj artykuł

W załączniku druga część artykułu przygotowana na moją prośbę przez Pana dr. Piotra Robakowskiego. Nowe-spojrzenie-na-systematykę-ryb-z-rodziny-Callichthyidae-cz.-II.pdf

Dodane do bazy przez redakcję portalu zbrojnikowate.pl Nowe spojrzenie na systematykę ryb z rodziny Callichthyidae cz.2 W załączniku druga część artykułu przygotowana na moją prośbę przez Pana dr. Piotra Robakowskiego. Nowe-spojrzenie-na-systematykę-ryb-z-rodziny-Callichthyidae-cz.-II.pdf Czytaj artykuł

Znany wielu akwarystom Kirys szmaragdowy (Brochis splendens) został opisany przez de Castelnau jako Callichthys splendens w 1855 roku. Później wielokrotnie wykonano nowe opracowania pod różnymi nazwami np. Brochis dipterus (Cope, 1872). Następnie opisano drugi gatunek – Brochis multiradiatus, a w 1983 trzeci – największy – Brochis britskii. Do roku 2013 jedynie Brochis splendens był regularnie rozmnażany. Podczas podchowu młodych Brochis splendens wraz ze wzrostem i rozwojem następują zmiany w wyglądzie, zwłaszcza zmiany w ubarwieniu (wzorze), które podzielono na trzy fazy (wg artykułu w „Aquaristik Fachmagazin” autorstwa E. Schiller): Faza pierwsza: trzy dni po zresorbowaniu woreczka żółtkowego tworzy się za głową młodego ciemny pasek. Podczas kolejnych dni pojawia się więcej ciemnych plam na ciele. Po około 2 tygodniach znacznie powiększa się płetwa grzbietowa. Jest ona dymno szara i na brzegu jasno karbowana (jasno obrzeżona postrzępiona). W tym czasie młode Brochis splendens osiągają wielkość około 1,5 cm. Faza druga: po osiągnięciu wielkości około 2 cm następuje kolejny etap zmiany ubarwienia. Plamy na ciele łączą się w marmurkowy wzór siatki. Odcień koloru płetwy grzbietowej zmienia się z ciemno czerwonego do prawie czarnego – trudność z jego określeniem wiąże się z zależnością od kąta padania światła Faza trzecia: po 8 tygodniach życia młode kirysy szmaragdowe są wielkości około 3 cm, stopniowo pojawia się i zaczyna dominować podstawowa, zielona barwa; również piękna płetwa grzbietowa staje się przezroczysta. Przy pojedynczych rybach można jeszcze zauważyć niewielkie przebarwienia na płetwie grzbietowej. W ostatnich 20 latach pojawiły się na rynku akwarystycznym cztery kolejne gatunki z rodzaju Brochis. Wszystkie do ostatecznego opisania otrzymały numer CW. Brochis sp. CW34 o krótkim pysku to gatunek pochodzący z Boliwii, został sprowadzony razem z Brochis sp. CW35 o długim pysku pochodzącym z Rio Branco – dopływu Rio Negro. W handlu ten ostatni jest błędnie sprzedawany jako Brochis multiradiatus. Z brazylijskiego Pantanalu sprowadzono Brochis sp. CW132, którego dokładne miejsce pochodzenia nie jest niestety znane. Te dosyć duże sumiki są oferowane w handlu często jako Brochis sp. „Pantanal”. Jako ostatni został odkryty Brochis sp. CW136 – pochodzi on z Peru z rzeki Rio Madre de Dios. W 2013 roku wybitny niemiecki akwarysta Hans-Georg Evers opublikował w czasopiśmie „Amazonas” fotorelację z rozmnożenia gatunku Brochis sp. CW35. Stało się wtedy jasne, że również młode tego gatunku wyglądają zupełnie inaczej niż dorosłe osobniki. W 2018 roku wybitny węgierski akwarysta Gyula Paraseti (redaktor węgierskiego magazynu akwarystycznego „Akvarium Magazin”) ogłosił, że rozmnożył gatunek, który kupił jako Brochis multiradiatus. Nabył on dużą grupę ryb tego gatunku. Obserwując zdjęcia dorosłych i młodych ryb opublikowane w ostatnim „Aquaristik Fachmagazin” można przypuszczać, że chodzi tu też o gatunek Brochis sp. CW35 (podobnie jak w przypadku Eversa). Niemieckiej akwarystce Elke Zierold udało się w roku 2017 rozmnożyć gatunek Brochis sp. CW132, dwa lata później odchowała już dużą ilość młodych tego gatunku. Brochis multiradiatus – sumik wielkości około 12 cm – został opisany w roku 1960 przez Orces-Villagomeza. Ryby te charakteryzuje duża ilość promieni w płetwie grzbietowej od 15 do 17 – w odróżnieniu od gatunków z rodzaju Corydoras, które posiadają ich od 6 do 8. Ta duża płetwa grzbietowa jest już widoczna w 3 tygodniu życia gatunku. Te sumiki pancerne zamieszkują wolno płynące białe wody – głównie rzeki, kanały w lasach deszczowych – Rio Madeira w Brazylii, Rio Lagartococha w Ekwadorze, Rio Ucayali czy też Rio Nanay w Peru. Samce są węższe w budowie i trochę większe od kompaktowych samic. Brochis cf. multiradiatus Warto omówić warunki udanego tarła Brochis cf. multiradiatus u hodowcę węgierskiego. Akwarium tarliskowe o pojemności 500 litów pierwotnie zostało wypełnione deszczówką. Grupę tarliskową stanowiło: 6 samic oraz 11 samców. W każdym miesiącu dokonywano wymiany wody, często na wodę wodociągową. Tarlaki były karmione tubifexem, rozwielitkami i larwami komarów. W akwarium tarliskowym znajdowały się anubiasy i kryptokoryny. Z pierwszego tarła hodowca uzyskał około 50-ciu ziarenek ikry. Już po trzech dniach wykluły się młode, po dwóch kolejnych zaczął on karmienie larwami artemii. Niestety w ciągu kilku następnych dni prawie wszystkie młode padły, zostały dwa-trzy osobniki. Kilka dni później odbyło się kolejne tarło – hodowca zebrał około 150 ziarenek ikry, z której odchował około 10 młodych. Okazało się, że przyczyną padania młodych była zbyt wysoka temperatura – kolejna ikra (około 200 ziarenek) została przełożona do akwarium z wodą o niższej temperaturze. Dzięki temu udało się odchować ponad setkę młodych z tego tarła. W kolejnych dniach samice złożyły znacznie więcej ziarenek ikry – 700, 900 – a nawet 1000. Wnioskować stąd można, że ryby te są bardzo płodne. Poza larwami artemii młode Brochis cf. multiradiatus były też karmione pokarmem sztucznym Skretting Perla Larva 6.0. Młode rosną bardzo szybko – po 3 miesiącach osiągają wielkość 3-4 cm, po 6 miesiącach 5-6 cm. Ubarwienie młodych mocno zmienia się w około 6. miesiąca życia – zanika wtedy młodzieńcze ubarwienie i charakterystyczny wzór na ciele – bardzo atrakcyjny – podobnie jak u Brochis splendens.

Dodane do bazy przez redakcję portalu zbrojnikowate.pl Najnowsze osiągnięcia w rozmnażaniu kiryskowatych z rodzaju Brochis cz.1 Znany wielu akwarystom Kirys szmaragdowy (Brochis splendens) został opisany przez de Castelnau jako Callichthys splendens w 1855 roku. Później wielokrotnie wykonano nowe opracowania pod różnymi nazwami np. Brochis dipterus (Cope, 1872). Następnie opisano drugi gatunek – Brochis multiradiatus, a w 1983 trzeci – największy – Brochis britskii. Do roku 2013 jedynie Brochis splendens był regularnie rozmnażany. Podczas podchowu młodych Brochis splendens wraz ze wzrostem i rozwojem następują zmiany w wyglądzie, zwłaszcza zmiany w ubarwieniu (wzorze), które podzielono na trzy fazy (wg artykułu w „Aquaristik Fachmagazin” autorstwa E. Schiller): Faza pierwsza: trzy dni po zresorbowaniu woreczka żółtkowego tworzy się za głową młodego ciemny pasek. Podczas kolejnych dni pojawia się więcej ciemnych plam na ciele. Po około 2 tygodniach znacznie powiększa się płetwa grzbietowa. Jest ona dymno szara i na brzegu jasno karbowana (jasno obrzeżona postrzępiona). W tym czasie młode Brochis splendens osiągają wielkość około 1,5 cm. Faza druga: po osiągnięciu wielkości około 2 cm następuje kolejny etap zmiany ubarwienia. Plamy na ciele łączą się w marmurkowy wzór siatki. Odcień koloru płetwy grzbietowej zmienia się z ciemno czerwonego do prawie czarnego – trudność z jego określeniem wiąże się z zależnością od kąta padania światła Faza trzecia: po 8 tygodniach życia młode kirysy szmaragdowe są wielkości około 3 cm, stopniowo pojawia się i zaczyna dominować podstawowa, zielona barwa; również piękna płetwa grzbietowa staje się przezroczysta. Przy pojedynczych rybach można jeszcze zauważyć niewielkie przebarwienia na płetwie grzbietowej. W ostatnich 20 latach pojawiły się na rynku akwarystycznym cztery kolejne gatunki z rodzaju Brochis. Wszystkie do ostatecznego opisania otrzymały numer CW. Brochis sp. CW34 o krótkim pysku to gatunek pochodzący z Boliwii, został sprowadzony razem z Brochis sp. CW35 o długim pysku pochodzącym z Rio Branco – dopływu Rio Negro. W handlu ten ostatni jest błędnie sprzedawany jako Brochis multiradiatus. Z brazylijskiego Pantanalu sprowadzono Brochis sp. CW132, którego dokładne miejsce pochodzenia nie jest niestety znane. Te dosyć duże sumiki są oferowane w handlu często jako Brochis sp. „Pantanal”. Jako ostatni został odkryty Brochis sp. CW136 – pochodzi on z Peru z rzeki Rio Madre de Dios. W 2013 roku wybitny niemiecki akwarysta Hans-Georg Evers opublikował w czasopiśmie „Amazonas” fotorelację z rozmnożenia gatunku Brochis sp. CW35. Stało się wtedy jasne, że również młode tego gatunku wyglądają zupełnie inaczej niż dorosłe osobniki. W 2018 roku wybitny węgierski akwarysta Gyula Paraseti (redaktor węgierskiego magazynu akwarystycznego „Akvarium Magazin”) ogłosił, że rozmnożył gatunek, który kupił jako Brochis multiradiatus. Nabył on dużą grupę ryb tego gatunku. Obserwując zdjęcia dorosłych i młodych ryb opublikowane w ostatnim „Aquaristik Fachmagazin” można przypuszczać, że chodzi tu też o gatunek Brochis sp. CW35 (podobnie jak w przypadku Eversa). Niemieckiej akwarystce Elke Zierold udało się w roku 2017 rozmnożyć gatunek Brochis sp. CW132, dwa lata później odchowała już dużą ilość młodych tego gatunku. Brochis multiradiatus – sumik wielkości około 12 cm – został opisany w roku 1960 przez Orces-Villagomeza. Ryby te charakteryzuje duża ilość promieni w płetwie grzbietowej od 15 do 17 – w odróżnieniu od gatunków z rodzaju Corydoras, które posiadają ich od 6 do 8. Ta duża płetwa grzbietowa jest już widoczna w 3 tygodniu życia gatunku. Te sumiki pancerne zamieszkują wolno płynące białe wody – głównie rzeki, kanały w lasach deszczowych – Rio Madeira w Brazylii, Rio Lagartococha w Ekwadorze, Rio Ucayali czy też Rio Nanay w Peru. Samce są węższe w budowie i trochę większe od kompaktowych samic. Brochis cf. multiradiatus Warto omówić warunki udanego tarła Brochis cf. multiradiatus u hodowcę węgierskiego. Akwarium tarliskowe o pojemności 500 litów pierwotnie zostało wypełnione deszczówką. Grupę tarliskową stanowiło: 6 samic oraz 11 samców. W każdym miesiącu dokonywano wymiany wody, często na wodę wodociągową. Tarlaki były karmione tubifexem, rozwielitkami i larwami komarów. W akwarium tarliskowym znajdowały się anubiasy i kryptokoryny. Z pierwszego tarła hodowca uzyskał około 50-ciu ziarenek ikry. Już po trzech dniach wykluły się młode, po dwóch kolejnych zaczął on karmienie larwami artemii. Niestety w ciągu kilku następnych dni prawie wszystkie młode padły, zostały dwa-trzy osobniki. Kilka dni później odbyło się kolejne tarło – hodowca zebrał około 150 ziarenek ikry, z której odchował około 10 młodych. Okazało się, że przyczyną padania młodych była zbyt wysoka temperatura – kolejna ikra (około 200 ziarenek) została przełożona do akwarium z wodą o niższej temperaturze. Dzięki temu udało się odchować ponad setkę młodych z tego tarła. W kolejnych dniach samice złożyły znacznie więcej ziarenek ikry – 700, 900 – a nawet 1000. Wnioskować stąd można, że ryby te są bardzo płodne. Poza larwami artemii młode Brochis cf. multiradiatus były też karmione pokarmem sztucznym Skretting Perla Larva 6.0. Młode rosną bardzo szybko – po 3 miesiącach osiągają wielkość 3-4 cm, po 6 miesiącach 5-6 cm. Ubarwienie młodych mocno zmienia się w około 6. miesiąca życia – zanika wtedy młodzieńcze ubarwienie i charakterystyczny wzór na ciele – bardzo atrakcyjny – podobnie jak u Brochis splendens. Czytaj artykuł

Brochis splendens (CASTELNAU, 1855) Brochis splendens jest najczęściej spotykanym gatunkiem rodzaju Brochis. Ma dość duży obszar występowania, w tym w dorzeczu Amazonki w Brazylii (górna Amazonka, lokalizacja typu Rio Tocantins i Caceres w Mato Grosso), Ekwador (Rio Napo ) i Peru (Rio Ucayali, Rio Napo, Rio Maranon i Rio Ampiyacu).Wolą wolno płynące wody z gęstą roślinnością wzdłuż brzegów, gdzie żywią się bezkręgowcami: larwami owadów, skąposzczetami i małymi skorupiakami. Kilka grup zaobserwowano w dopływach Rio Ucayali w Pucallpa w płytkich błotnistych wodach, które miały pH 6,8–6,9, twardość 11°dGH i przewodność 600–640 uS. Kiedyś gatunek był powszechnie znany jako Brochis coendeus, co odnosi się do niebieskawego koloru, ale nazwa przestała być używana i stała się synonimem. Ryba ta jest obecnie znana jako Kirys szmaragdowy, Emerald Catfish lub Emerald Brochis, ponieważ ma również, w zależności od długości, metaliczny zielony lub niebiesko-zielony kolor. Strefa brzuszna jest koloru żółty-ochry, a płetwy piersiowe, brzuszne i tylne również żółtawe, natomiast grzbietowa i ogonowa jest półprzezroczysta, brązowawo-zielona. To spokojna ryba żyjąca w ławicach, jest bardzo nieśmiała i wycofana, płochliwa, gdy występuje sama, więc musi być trzymana w grupach o liczbie co najmniej pół tuzina ryb, żeby móc zaobserwować pełnię ich zachowań. Można je jednak przechowywać w zbiorniku z większością innych, niezbyt dużych gatunków ryb, o ile nie są one zbyt agresywne ani żarłoczne. Jest to stosunkowo łatwa do utrzymania, niemająca specjalnych wymagań ryba i może być hodowana w warunkach podobnych do tych dla gatunków kirysków z rodzaju Corydoras. Przy długości całkowitej od 7 cm (samce) do 9 cm (samice) konieczny jest zbiornik o pojemności nie mniejszej niż 80 litrów; pH 6-6,5, twardość wody do maksymalnie 10°dGH i temperatura 22 - 28°C. Należy stosować miękki, drobny piasek na dno. Zbiornik powinien także posiadać gęstą roślinność i aranżację, aby zapewnić wystarczająco miejsca do ukrycia się ryb. Zaleca się dużą filtrację i częściową wymianę wody. Ryba ta nie jest wybredna w żywieniu, ale preferuje pokarm żywy, szczególnie różne bezkręgowce. Podobnie jak większość kiryskowatych, pobiera pożywienie z podłoża. Tarło odbywa się dosyć regularnie. Samice są większe niż samce, a wraz z nadejściem tarła są również nieco tęższe. Mówi się, że ich brzuch jest bardziej różowawy, a samców żółtawy. Tarło na pewno jest związane z pogodą, ponieważ rozpoczyna się po spadku ciśnienia atmosferycznego. W zbiorniku do tarła powinno być zapewnione podłoże oraz pływające rośliny. Ryby z rodzaju Brochis rozmnażają się bardzo podobnie do pospolitych gatunków rodzaju Corydoras. Aktywność ryb występuje blisko dna i może zaczynać się od samców pływających wokół samic. W końcu przyjmują „pozycję T” lub leżą obok siebie w czasie, gdy jaja, liczące nawet kilkadziesiąt, są wyciskane i zbierane przez samicę w jej koszyku. Następnie są one przyklejane pojedynczo do roślin (takich jak Riccia fluitans) i innych obiektów. Stwierdzono, że dwie pary wyprodukowały ponad 1000 jaj o średnicy około 1,5 mm. Natomiast u innego hodowcy samica wyprodukowała około 830 jaj. Na szczęście ikra nie jest zjadana przez dobrze odżywionych rodzicach. W temperaturze około 24°C larwy wykluwają się po 4 dniach, a woreczek żółtkowy wchłania się w ciągu dnia lub dwóch. Wylęg żerujący powinno karmić się żywą karmą (larwy artemii) i później drobno posiekanymi skąposzczetami - Tubifex. W swoich pierwszych dniach młode są bardzo wrażliwe na pogorszenie jakości wody i wiele z nich może umrzeć w tym czasie. Jako środek zapobiegawczy można wykorzystać obfite napowietrzanie, a podmiana wody powinna być dość częsta. Po około 10 dniach w środku ciała rozwija się pierwszy kolor (w formie ciemnej plamy). Przy rozmiarze 18 mm (17dni) za głową pojawia się ciemny krzyżyk, a drugi biegnie ukośnie przez oko do czubka pyska. Pięć ciemnych punktów leży nad środkową linią, a na ogonie pojawiają się dwa poprzeczne pasy. Wyraźnie widoczna płetwa grzbietowa jest mocno pomarańczowa z białą krawędzią ze zmiennym wzorem ciemnych znaczeń. Po 3 tygodniach (21 mm długości) wzór ciała staje się intensywny, a opaski głowy i ogona są nadal widoczne. Charakterystyczny jednolity szmaragdowo-zielony kolor rozwija się od rozmiaru około 35 mm, gdy narybek ma 6-7 tygodni. Obserwujemy to, gdy pewna liczba miejsc zlewa się w płaski wzór plastra miodu, a pasy na głowie i ogonie zanikają. Po dwóch miesiącach młode osiągają długość 40 mm, po czym rosną wolniej , - w wieku 6 miesięcy mają całkowitą długość jedynie między 48 a 53 mm. Piotr Szulada Zdjęcia są mojego autorstwa. Bardzo dziękuję za konsultację merytoryczną Panu dr. Piotrowi Robakowskiemu

Dodane do bazy przez redakcję portalu zbrojnikowate.pl Brochis splendens Rodzaj: Brochis Gatunek: Brochis splendens Synonimy: Kirys, Brochis, Kirys szmaragdowy, Rozmiar: 9 cm Temperatura: 22-28 °C pH: 6-6,5 Występowanie: Amazonka Żywienie: Ryby wszystkożerne Usposobienie : Ryby stadne Ryby towarzyskie Tarło w niewoli: Uwagi: Brochis splendens (CASTELNAU, 1855) Brochis splendens jest najczęściej spotykanym gatunkiem rodzaju Brochis. Ma dość duży obszar występowania, w tym w dorzeczu Amazonki w Brazylii (górna Amazonka, lokalizacja typu Rio Tocantins i Caceres w Mato Grosso), Ekwador (Rio Napo ) i Peru (Rio Ucayali, Rio Napo, Rio Maranon i Rio Ampiyacu).Wolą wolno płynące wody z gęstą roślinnością wzdłuż brzegów, gdzie żywią się bezkręgowcami: larwami owadów, skąposzczetami i małymi skorupiakami. Kilka grup zaobserwowano w dopływach Rio Ucayali w Pucallpa w płytkich błotnistych wodach, które miały pH 6,8–6,9, twardość 11°dGH i przewodność 600–640 uS. Kiedyś gatunek był powszechnie znany jako Brochis coendeus, co odnosi się do niebieskawego koloru, ale nazwa przestała być używana i stała się synonimem. Ryba ta jest obecnie znana jako Kirys szmaragdowy, Emerald Catfish lub Emerald Brochis, ponieważ ma również, w zależności od długości, metaliczny zielony lub niebiesko-zielony kolor. Strefa brzuszna jest koloru żółty-ochry, a płetwy piersiowe, brzuszne i tylne również żółtawe, natomiast grzbietowa i ogonowa jest półprzezroczysta, brązowawo-zielona. To spokojna ryba żyjąca w ławicach, jest bardzo nieśmiała i wycofana, płochliwa, gdy występuje sama, więc musi być trzymana w grupach o liczbie co najmniej pół tuzina ryb, żeby móc zaobserwować pełnię ich zachowań. Można je jednak przechowywać w zbiorniku z większością innych, niezbyt dużych gatunków ryb, o ile nie są one zbyt agresywne ani żarłoczne. Jest to stosunkowo łatwa do utrzymania, niemająca specjalnych wymagań ryba i może być hodowana w warunkach podobnych do tych dla gatunków kirysków z rodzaju Corydoras. Przy długości całkowitej od 7 cm (samce) do 9 cm (samice) konieczny jest zbiornik o pojemności nie mniejszej niż 80 litrów; pH 6-6,5, twardość wody do maksymalnie 10°dGH i temperatura 22 - 28°C. Należy stosować miękki, drobny piasek na dno. Zbiornik powinien także posiadać gęstą roślinność i aranżację, aby zapewnić wystarczająco miejsca do ukrycia się ryb. Zaleca się dużą filtrację i częściową wymianę wody. Ryba ta nie jest wybredna w żywieniu, ale preferuje pokarm żywy, szczególnie różne bezkręgowce. Podobnie jak większość kiryskowatych, pobiera pożywienie z podłoża. Tarło odbywa się dosyć regularnie. Samice są większe niż samce, a wraz z nadejściem tarła są również nieco tęższe. Mówi się, że ich brzuch jest bardziej różowawy, a samców żółtawy. Tarło na pewno jest związane z pogodą, ponieważ rozpoczyna się po spadku ciśnienia atmosferycznego. W zbiorniku do tarła powinno być zapewnione podłoże oraz pływające rośliny. Ryby z rodzaju Brochis rozmnażają się bardzo podobnie do pospolitych gatunków rodzaju Corydoras. Aktywność ryb występuje blisko dna i może zaczynać się od samców pływających wokół samic. W końcu przyjmują „pozycję T” lub leżą obok siebie w czasie, gdy jaja, liczące nawet kilkadziesiąt, są wyciskane i zbierane przez samicę w jej koszyku. Następnie są one przyklejane pojedynczo do roślin (takich jak Riccia fluitans) i innych obiektów. Stwierdzono, że dwie pary wyprodukowały ponad 1000 jaj o średnicy około 1,5 mm. Natomiast u innego hodowcy samica wyprodukowała około 830 jaj. Na szczęście ikra nie jest zjadana przez dobrze odżywionych rodzicach. W temperaturze około 24°C larwy wykluwają się po 4 dniach, a woreczek żółtkowy wchłania się w ciągu dnia lub dwóch. Wylęg żerujący powinno karmić się żywą karmą (larwy artemii) i później drobno posiekanymi skąposzczetami - Tubifex. W swoich pierwszych dniach młode są bardzo wrażliwe na pogorszenie jakości wody i wiele z nich może umrzeć w tym czasie. Jako środek zapobiegawczy można wykorzystać obfite napowietrzanie, a podmiana wody powinna być dość częsta. Po około 10 dniach w środku ciała rozwija się pierwszy kolor (w formie ciemnej plamy). Przy rozmiarze 18 mm (17dni) za głową pojawia się ciemny krzyżyk, a drugi biegnie ukośnie przez oko do czubka pyska. Pięć ciemnych punktów leży nad środkową linią, a na ogonie pojawiają się dwa poprzeczne pasy. Wyraźnie widoczna płetwa grzbietowa jest mocno pomarańczowa z białą krawędzią ze zmiennym wzorem ciemnych znaczeń. Po 3 tygodniach (21 mm długości) wzór ciała staje się intensywny, a opaski głowy i ogona są nadal widoczne. Charakterystyczny jednolity szmaragdowo-zielony kolor rozwija się od rozmiaru około 35 mm, gdy narybek ma 6-7 tygodni. Obserwujemy to, gdy pewna liczba miejsc zlewa się w płaski wzór plastra miodu, a pasy na głowie i ogonie zanikają. Po dwóch miesiącach młode osiągają długość 40 mm, po czym rosną wolniej , - w wieku 6 miesięcy mają całkowitą długość jedynie między 48 a 53 mm. Piotr Szulada Zdjęcia są mojego autorstwa. Bardzo dziękuję za konsultację merytoryczną Panu dr. Piotrowi Robakowskiemu Czytaj cały artykuł

Rodzaj Brochis obejmuje trzy opisane gatunki kiryskowatych, przy czym trzeci z nich został opisany dopiero w 1983 r. Ponadto jest znanych jeszcze kilka innych gatunków do tej pory nieopracowanych (CW034, CW035, CW132, CW136). Według obecnego stanu wiedzy rodzaj Brochis jest najmniej zróżnicowany wśród kiryskowatych. Najbardziej popularny gatunek z tego rodzaju to Brochis splendens (Kirys szmaragdowy). Cechą charakterystyczną rodzaju Brochis są przede wszystkim: wielkość (największe wśród wszystkich kiryskowatych), krępa (masywna) budowa ciała oraz długa płetwa grzbietowa. Wyglądają jak ogromne kiryski z rodzaju Corydoras, ale różnią się większą liczbą promieni miękkich w płetwie grzbietowej. Typowe dla tego rodzaju są promienie miękkie w płetwie grzbietowej od 10 do 17 w porównaniu z 6-8 promieniami miękkimi u Corydoras. Różnicę tę można łatwo dostrzec w akwariach, dzięki czemu identyfikacja rodzaju Brochis jest bardzo prosta. Wymagania dotyczące warunków w akwarium i żywienia obu rodzajów (Brochis i Corydoras) są również bardzo podobne. Pochodzą z Brazylii (górne Rio Paragwaj, górna Amazonka), Peru (regiony rzeczne Rio Ucayali, Rio Maranon i Amazonki) i Ekwadoru (Rio Lagartococha). Kiryskowate z rodzaju Brochis są rybami społecznymi, które żyją w jeziorach lasów tropikalnych, rozlewiskach i wolno płynących łączących je kanałach lub w zamulonych, mało przejrzystych i płytkich dopływach większych rzek. Są wszystkożerne, żywią się bezkręgowcami: larwami owadów, skąposzczetami, a także naturalnym pokarmem roślinnym (szczątki miękkich roślin), nie stronią od skorupiaków tj. rozwielitek czy cyklopu. Ponadto szczególnie te rozmnożone i hodowane w akwariach, (przyzwyczajane) do tego już w wieku kilku tygodni życia pobierają pokarm suchy. Podobnie jak gatunki z rodzajów Corydoras i Aspidoras, są pokojowe i odporne, najlepiej radzą sobie w grupach lub skupiskach 10-ciu lub więcej osobników. Te mało wymagające ryby dzienne, rosną większe niż gatunki innych rodzajów, osiągając długość około 10 cm lub więcej. Dorosłe samice można odróżnić po tym, że są nieco większe i zaokrąglone w części brzusznej w stosunku do smukłych samców. Piotr Szulada

BROCHIS BRITSKII NIJSSEN & ISBRUCKER, 1983 Ten niedawno opisany gatunek pochodzi z Górnego Rio Paragwaju w Brazylii. Jest bardzo blisko związany z B. multiradiatus i podobnie jak on ma dużą liczbę promieni miękkich w płetwie grzbietowej (15-18). Posiada jednak inny profil głowy i barwę ciała oraz osiąga większy rozmiar (ponad 10 cm) niż wymieniony wyżej gatunek. Kolejną istotną różnicą jest posiadanie „płyty/tarczy kostnej”, która zakrywa cały spód głowy. Ponadto u B. multiradiatus czoło w górnej części jest wklęsłe, a u B. britskii bardziej wypukłe. Połączenie większej liczby promieni miękkich w płetwie grzbietowej, duże oczy i krótki pysk są cechami, które akwarysta może wykorzystać do odróżnienia tego gatunku od pozostałych dwóch gatunków podczas obserwowania ryb w akwarium. Tak samo jak inne gatunki z rodzaju Brochis, B. britskii jest to bardzo spokojny, dzienny, żyjący przy dnie gatunek, który szuka pożywienia w podłożu zbiornika. Rybie należy zapewnić duży zbiornik o pojemności minimum 150 litrów oraz wodę o temperaturze 20–24°C. Małe bezkręgowce, larwy komara i inne larwy owadów, skąposzczety, a także suszone pokarmy, są typowym dla niego pożywieniem. Ze względu na brak doniesień o udanym rozrodzie tego gatunku nie wiadomo, czy młode osobniki mają dużą pomarańczową i czarną płetwę grzbietową, jak pozostałe dwa opisane gatunki. Średnie i małe Brochisy zwykle występują w środkowych warstwach wody, podczas gdy dorosłe osobniki prawie zawsze są na dnie. Brak danych o składaniu ikry, ale gatunek ten powinien rozmnażać się w sposób podobny do opisanego dla Brochis splendens.

Dodane do bazy przez redakcję portalu zbrojnikowate.pl Brochis britskii Rodzaj: Brochis Gatunek: Brochis britskii Synonimy: Kirys, Giant Brochis, Rozmiar: ponad 10 cm Temperatura: 20-24 °C pH: 6,8-7,2 Występowanie: Rio Paraguay Żywienie: Ryby wszystkożerne Usposobienie : Ryby stadne Ryby towarzyskie Tarło w niewoli: Uwagi: BROCHIS BRITSKII NIJSSEN & ISBRUCKER, 1983 Ten niedawno opisany gatunek pochodzi z Górnego Rio Paragwaju w Brazylii. Jest bardzo blisko związany z B. multiradiatus i podobnie jak on ma dużą liczbę promieni miękkich w płetwie grzbietowej (15-18). Posiada jednak inny profil głowy i barwę ciała oraz osiąga większy rozmiar (ponad 10 cm) niż wymieniony wyżej gatunek. Kolejną istotną różnicą jest posiadanie „płyty/tarczy kostnej”, która zakrywa cały spód głowy. Ponadto u B. multiradiatus czoło w górnej części jest wklęsłe, a u B. britskii bardziej wypukłe. Połączenie większej liczby promieni miękkich w płetwie grzbietowej, duże oczy i krótki pysk są cechami, które akwarysta może wykorzystać do odróżnienia tego gatunku od pozostałych dwóch gatunków podczas obserwowania ryb w akwarium. Tak samo jak inne gatunki z rodzaju Brochis, B. britskii jest to bardzo spokojny, dzienny, żyjący przy dnie gatunek, który szuka pożywienia w podłożu zbiornika. Rybie należy zapewnić duży zbiornik o pojemności minimum 150 litrów oraz wodę o temperaturze 20–24°C. Małe bezkręgowce, larwy komara i inne larwy owadów, skąposzczety, a także suszone pokarmy, są typowym dla niego pożywieniem. Ze względu na brak doniesień o udanym rozrodzie tego gatunku nie wiadomo, czy młode osobniki mają dużą pomarańczową i czarną płetwę grzbietową, jak pozostałe dwa opisane gatunki. Średnie i małe Brochisy zwykle występują w środkowych warstwach wody, podczas gdy dorosłe osobniki prawie zawsze są na dnie. Brak danych o składaniu ikry, ale gatunek ten powinien rozmnażać się w sposób podobny do opisanego dla Brochis splendens. Czytaj cały artykuł